tylko-ola

Nie to nie On mnie rani..to zycie mnie poranilo...Prawie codziennie myśle sobie...dlaczego...dlaczego On jest tak daleko...??? Jest taki koffany, tak bardzo chcialabym być blisko niego, nawet nie musielibyśmy rozmawiać...wystarczyloby żebym go czula...żebym czula jego oddech...na sobie...choc raz trzymala go za ręke...To nie mozliwe...moziu kiedyś,przez jakis moment sen siem zisci...ale co bedize jak czar prysnie i będizemy musieli siem znowu rozstać...ehh...to przygnębiające...Zawsze kiedy pojawi siem ktos...ktoś taki fantastyczny to jest jakas przeszkoda...Na realu nawet nie mam co próbować bo ejstem jak ufo...Naleze to tak zwanych cnotek - niewydymek hehe ale wcale siem tego nie wstydze...po prostu czekam na Milość...czekam na pierwszy, jedyny i niepowtarzalny pocalunek...czekam na mojego księciunia, moziu nie księciunia bo takiego już spotkalam tez w necie ale to szczegól...ale na kogos do kogo poczuje coś więcej niż tylko jakies tam zauroczenie...heh z moim ostatnim kolesiem chodzilam dwa miechy...ale siem z nim nie calowalam...bo wiedzialam, że to nie jest ten...z którym moglabym przeżyć cos tak waznego - bynajmniej dla mnie hehe...Ehh ta Milość...

Jestem slaba...po tym wszystkim co mi zrobil...chyba go nadal kocham...On odebral mi zludzenie o sobie...kiedyś myslalam, że mam odrobine godności i nie jestem ulegla...mylilam sie...

Dziś jest sobota...jedna z wielu...kolejna...czasami staram siem pamiętać o tych zwyklych dniach...tych z których zlożone jest życie...moje życie...Nie wiem co myslalam 3 lata temu o 15:25...nie wiem kim bylam...nie wiem kim będe za 3 lata...wiem, ze nie bede pamiętać...tej soboty...zwyklej...jednej z wielu...Życie...rutyna...szarość...czy juz wspominalam, że tak nie chce...? Nie umiem pokonać szarości...nie umiem wziać życia w swoje ręce...Brak mi pasji...inności...brak mi czegoś...nie chce obudziś siem za 60 lat i powiedzieć, że nie wiem kim jestem i kim bylam...nie chce żeby życie ucieklo mi między opuszkami palców...nie chce...

Panuje tam wieczna jesień...jednak ma ona dwie fazy...jedna jest sloneczna i kojąco ciepla, a druga dżdżysta i refleksyjna...Nikt mnie tam nie zna...nikt nie chce poznać...każdy jest zabiegany...tylko ja nigdzie się nie śpiesze...Pozwalam aby wiatr lekko unosil mnie nad ziemią...Każda, nawet najmnijesza część mojego ciala czuje się cudownie wolna...Codziennie chodze na spacery wzdluż bezkresnego morza...robie subtelne czarno - biale fotografie...uwielbiam to robić. Uwielbiam wracać do mojego domu na owej plaży...siadac na tarasie i pisać wiersze, które odzwierciedlaj chwile w jakich trwam. Przyzwyczailam się już do bezszelestnego wiatru, który codziennie wplątuje się w moje wlosy...przyzwyczailam się do tego magicznego miejsca...gdzie moge istnieć tak bezwarunkowo...gdzie moge czuc się wolna. Tak, jak bardzo chce...to powracam tam...i te biale ściany nabierają kolorów zlotej jesieni...a ja już po chwili staje się nieskazitelnie wolna...

Hm...przeżylam wczoraj coś dziwnego...Weszlam na moment na gg i nagle widze żólte sloneczko z chmurką obok napisu "Adaś"...podskoczylam z radości i z niedowierzaniam napisalam mu wiadomość...Już myślalam, że On...mój książe...ucielesnienie idealu zniknąl na zawsze...Nie potrafie opisć swojego szczęścia i zdumienia...czasami życie to jest bajka...:)