Zobaczymy siem za jakieś pół godziny...nie moge siem doczekać. Moje ciało chce być obok niego cały czas, kiedy odchodzi, ja krzycze, że tego nie chce. Nie wiem co będzie dalej i czy będziemy ze soba długo, może nawet do końca, wiem ze chce teraz do niego i że uwielbiam jego dotyk i kiedy na mnie patrzy... Lubie czuć go przy sobie, tak blisko, i kiedy trzyma głowe na moim ramieniu, kiedy sięga po moją ręke... Czy to własnie tak wygląda Miłość...?
Wczoraj były 19 urodziny Sebastiana. Kupiłam mu dwie rybki i potrzebne do ich utrzymania akwarium (itp.) Fajne te rybki, jedna jest złota a druga zrebrna ze złotym 'nosem' :) Tak patrze na te rybki kiedy jestem u niego i zastanawiam siem nad nami. To już przeszło 6 miesięcy...nie powiedziałam mu jeszcze, że go kocham. On powiedział mi to po czterech miesiącach i w sumie podchodziłam do tego z dystansem. Nie wiem co to Miłość, nie potrafie jej ogarnąć umysłem, biore ją na wyczucie... Seba staje mi siem bliższy z każdym dniem, troche siem tego boje. Nie wiem dlaczego, ale boję siem do niego przywiązać całą sobą, a właściwie boję siem że ten cały prosec 'przywiązywania siem' już trwa. Czasami rozmawiamy o naszej wspólnej przyszłości, wiem wiem, to głupie i dziecinne rozmawiac w tym wieku o małżeństwie, wspólnym domu i dzieciach, to bardzo naiwne, ale wtedy czuje jakąś radość w duszy. Są chwile keidy nieoczekiwanie wpadamy na pomysł, że przy naszym domu bedziemy miec drewnianą altankę z grilem i ławeczkami a nieopodal będzie stała huśtawka na grubych łańcuchach, dla dwóch osób. Lubie go :D
Boje się...Minęło jakieś 9 miesięcy, pewnie troche siem zmieniłam przez ten czas. próbowałam w inny sposób, ale tamten blog to pomyłka...nigdy nie czułam siem tam, tak jak tutaj... Nie jestem przekonana do tego 'powrotu', nie wiem czy mimo tych miesięcy będe tutaj szczera wobec samej siebie. Chyba sprobuje... Ręce mi sie trzęsą i czuje dreszcze na calym ciele, z głośnoków wydobywa siem spokojna, delikatna muzyka... Tyle razy chciałam tu wrócić...Wcześniej podciełam temu blogowi żyły, stalo siem to tak nagle, że bylo zaskoczeniem dla mnie samej, teraz być może pozwole mu umrzeć śmiercią naturalną...W sumie to chyba powinnam powiedzieć 'witajcie'....:)
Hm....100 notka, zastanawiałm siem długo jak to potraktować, czy napisac normalną notke nie zwracając uwagi na to że to poniekąd jakaś tam rocznica, czy może zrobić jakieś posumowanie...Los pomógł mi zdecydowac - to moja ostatnia notka tutaj. Moja kumpela powiedziałą mi ostatnio, że tego bloga czyta bardzo dużo ludzi z mojego małego miasta. Wiem idea blogowanie polega na tym, że ludzie mogą to czytać i w ogóle, ale nie umiałabym, być tu tak szczera jak zawsze, nawet jesli bardzo bym tego kciała...W małych miastach każdy każdego zna, ja tak nie umiem. Cholernie mi szkoda, ale już nic na to nie poradze. Dziś rozpoczynajom siem moje wakacje. Jade daleko, daleko i moziu uda mi siem jakoś wypocząć. Słonecznych wakacji wam życze...
Jestem dziś spokojna...nie wiem czyja to sprawka, czy to jezioro mnie tak uspokaja, a może to Coelho tak na mnie działa. W każdym razie dziś w końcu napisałam na już znajomym dla mnie dachu na plaży to co chciałam tam zapisać. 'Pozwól sobie na to aby byc sobą, bo taki jaki jestes, jestes właśnie najlepszy' to przeczytałam kiedyś na jakiejś stronie i to napisałam na tym dachu, dodałam jesio 'tu byłam sobą - tylko Ola' ...:) Uwielbiam tam siedzieć, zauwazyłam, że wstaje rano, robie to co siem akurat nadarzy do zrobienia a punktem kulminacyjnym każdego dnia staje siem pobyt nad jeziorem, zaglądnie w swoja dusze, kolejne próby poznania siebie...Wyciszam siem, te wakacje chyba całe upłuną pod znakiem wyciszenia. Czasu aby wszystko przemyśleć pewnie i tak mi nie starczy, ale chyba mam na to jesio całe życie...Jest chłodny wieczorek, chyba wybiore siem na romantyczny spacer we dwoje - ja i piesek dziewczyny mojego brata, brzmi nieźle :D No to narazie...