tylko-ola

Panuje tam wieczna jesień...jednak ma ona dwie fazy...jedna jest sloneczna i kojąco ciepla, a druga dżdżysta i refleksyjna...Nikt mnie tam nie zna...nikt nie chce poznać...każdy jest zabiegany...tylko ja nigdzie się nie śpiesze...Pozwalam aby wiatr lekko unosil mnie nad ziemią...Każda, nawet najmnijesza część mojego ciala czuje się cudownie wolna...Codziennie chodze na spacery wzdluż bezkresnego morza...robie subtelne czarno - biale fotografie...uwielbiam to robić. Uwielbiam wracać do mojego domu na owej plaży...siadac na tarasie i pisać wiersze, które odzwierciedlaj chwile w jakich trwam. Przyzwyczailam się już do bezszelestnego wiatru, który codziennie wplątuje się w moje wlosy...przyzwyczailam się do tego magicznego miejsca...gdzie moge istnieć tak bezwarunkowo...gdzie moge czuc się wolna. Tak, jak bardzo chce...to powracam tam...i te biale ściany nabierają kolorów zlotej jesieni...a ja już po chwili staje się nieskazitelnie wolna...

Hm...przeżylam wczoraj coś dziwnego...Weszlam na moment na gg i nagle widze żólte sloneczko z chmurką obok napisu "Adaś"...podskoczylam z radości i z niedowierzaniam napisalam mu wiadomość...Już myślalam, że On...mój książe...ucielesnienie idealu zniknąl na zawsze...Nie potrafie opisć swojego szczęścia i zdumienia...czasami życie to jest bajka...:)

Bylam wczoraj w kościele...zaczęly siem rekolekcje - lubie ten czas....W naszym kościele na mszach dla modzieży wytwarza sie taki specyficzny nastrój, wszędzie panuje pólmrok, tylko oltarz jest calkowicie oświetlony...Kościól mnie uspakaja, czasami ide tam i rozmawiam z Bogiem...Bóg to taki ideal...kocha bezinteresownie, tylko On tak potrafi...ja dużo mu zawdzieczam - uratowal mi życie...:) Nawet jesliby tego nie zrobil kochalam bym Go...jest dla mnie postacią calkowicie pozytywną i calkowicie potrzebną w moim życiu...

Pogoda siem pogorszyla...pada deszcz...Lubie taką pogode...lubie deszcz. Uwielbiam spoglądać na rozmazany obraz placzącego świata...Wtedy jestem jakas taka spokojna...wtedy jestem sobą. Najczęściej sama ze swoimi myślami, które jedna po drugiej ulatują ze mnie niczym krople slonego deszczu...Nostalgia i zaduma toważyszące mi w takich momentach stają sie jak siostry. Może to dziwne, ale ograniczona deszczem czuje sie wolna...czasem....Lubie deszcz...

Zdecydowanie  lepiej mi kiedy żyje w zgodzie z siąstrą i szczerze wierze w to, że teraz wszystko zacznie sie polepszać...Istnieje pewna subtelna melodia, której piękno uwypuklają równie piękne slowa...napisze ją...bo to śliczna piosenka...a ja dąże do wolności....

Przez palce zwyklych dni

oglądasz świat

w pośpiechu gubiąc sny.

Twój uśmiech zawstydza cię,

wiec wolisz nie śmiać się,

niż przez chwile śmiesznym być...

Spróbuj choć raz

odslonić twarz

i spojrzeć prosto w slońce,

zachwycić się

po prostu tak

i wzruszyć jak najmocniej.

Nie bój sie bać,

gdy chcesz to placz.

Idź szukać wiatru w polu.

Pocaluj noc

w najwyższą z gwiazd,

zapomnij się i tańcz...

Zakladasz szary plaszcz,

latwo wtapiasz się

w upiornie trzeźwy świt.

Obmyślasz każdy gest,

na wypadek by

nikt nie odkryl, kim

na prawde jesteś...

Spróbuj choć raz...