Jestem sama w domu...wokól mnie są tylko moje myśli i dźwięk cholernie uspakajającej mnie muzyki. Patrze na udostępniony moim oczom przez okno kawalek nieba - to nic, że ten caly obraz ograniczają ramy okna, to nic, że prócz nieba jest jeszcze 'szara' ulica - i tak patrze w oczy wolności. Obloki sprawiają wrażenie cieplych w dotyku, milych...Chcialabym ich dotknąć, poczuć je na swoim ciele, chcialabym opatulona nimi snuć sen o wolności...
Mój maly świat jest jak potluczone lustro...próbuje się w nim przeglądać, ale nie moge dostrzec usmiechu, widze tylko rozmazany tusz, a przecież nie spacerowalam w deszczu...Rozpocząl siem nowy miesiąc - maj, zawsze lubilam ten czas zwany majem, ale w tym roku nie zacząl siem pozytywnie. Nie wyspalam siem na dzień dobry, bardzo bliska mi osoba powiedziala: "żegnaj na zawsze". Hm..jak siem teraz czuje...? Beznadziejnie, jestem zla, rozżalona, samotna, glupia, wredna,tępa, nudna...Tak tak tak histeryzuje, dramatyzuje, plote glupoty i bzdury, ale czy nie wolno mi, kiedymój świat rozpada siem na male, nic nieznaczące kawalki...??? Tak - jestem jak male dziecko, którego idealy zweryfikowalo życie, dajcie mi lizaka i niech mnie ktos przytuli...!!!
(notka z wczoraj)...
"Entelechia"
W tenisówkach bielonych na mokro proszkiem do mycia zębów,
Biec obok obręczy sterowanej patykiem
Spod samego kopca w dól ścieżkami Aptekarki,
We mgle pośród znajomych drzew i lawek.
- Chcialbym zobaczyć dzisiejszego siebie
Twoimi oczami, chlopcze. Mieszkalem przecież
Dlugo w twojej skórze. Nasze wstydy
Wspólne pod rzęsą nieruchomych stawów.
Nad niemi, w tamtych teraz, zardzewiale slońca.
Który z nas prawdziwszy ? Kto komu ma wybaczyć ?
Chyba ty mnie, bo zawiodlem jednak twoje oczekiwania.
Więc kiedy mnie wyminiesz zajęty obręczą,
Nawet nie będe próbowal zatrzymać cię w biegu.
Jan Szuber
To jeden z moich ulubionych wierszy...ale ja tak nie chce...
Jestem dziwna...mam dziwne myśli...tak na prawde to siem boje...Przechodząc obok 'starych pomarszczonych' ludzi, czuje jak życie ulatuje mi między opuszkami palców...a w glowie widze obraz 'starej', obcej kobiety o imieniu Ola...kobiety, która nie wie kiedy poraz pierwszy poczula lamanie w krzyżu, keidy wchodzila po schodach do pustego mieszkania...Mam 'dopiero' 16 lat, znaczy 17 prawie :( a już myśle o tzw. 'starości' - nie boje siem chorób, szorstkiej skóry, boje siem, że nie będe siem czula spelniona u kresu...boje siem, że moje marzenia pozostaną tylko marzeniami...boje siem samotności...to wszystko przerasta mnie w ten kwietniowy dzień...
To jest chyba jedna z tych chwil, w których czuje sie nie dość dobra...nawet nie ejstem zla na niego...po prostu - nie jestem dość dobra...Chcialabym być teraz z Nim. Choć moziu wystarczylaby mi świadomość, ze On też tego chce...nie wiem. Gubie siem juz w świecie swoich uczuc i odczuc przeróżnych. Zawsze keidy myśle o Nim...tak na prawde mysle co by byo 'gdyby'...bo przecież nie ma go tu blisko...nigdy nie bylo...Czy można potrzebowac obecności osoby, z którą nigdy nie bylo siem w jednym pomieszczeniu, czy można potrzebowac ramion, których nigdy siem nie czulo przy swoim ciele...czy mozna kochać...nie spojrzawszy nigdy w oczy osobie, którą siem poniekad kocha...? Czy można w wieku 16 lat mieć pretensje do życia, że nie potoczylo siem inaczej...? Czy można...